در ایران مفاهیمی چون فکر، اندیشه، ایده و به خصوص مالکیت این مفاهیم همواره با کم توجهی مواجه بوده است. اما در جهان نگرش به شیوه دیگری است. در کشورهای توسعه یافته، توسعه در پرتو حفاظت از دارایی های فکری و حمایت از دارندگان دارایی فکری حاصل گشته است و از این رو سیستم اداری و قضایی مناسبی در این راستا تدوین شده است. از آنجایی که معمولا هزینه حفاظت از این دارایی‌ها هزینه‌های بالایی است، در بیشتر موارد سمت و سوی حفاظت به سمت دارایی‌های ارزش آفرین جهت می‌گیرد. بدین معنی که ایده‌هایی که صرفاً برای دلخوشی محقق و کنجکاوی و نه بازدهی مالی طراحی شده‌اند و هیچ گونه بازدهی مالی برای آن‌ها قابل تصور نیست، اساسا نیازی به طی کردن فرایند‌های طولانی و پیچیده حفاظت را ندارند.
این دارایی‌ها اغلب در قالب قوانین نشر (کپی رایت) قابل حفاظت هستند. دارایی‌های فکری تنها در صورتی قابل حفاظت هستند که از صورت انتزاعی خود که در ذهن افراد وجود دارد، صورت عینی پیدا کند، برای مثال به تصویر کشیده شود و یا به صورت محصول به بازار عرضه شوند. بسته به نوع تبلور ایده و ذات ایده انواع مختلفی از حفاظت برای هر دارایی فکری قابل تصور است. از این دست به حقوق نشر، اختراعات، طرح صنعتی، نشان تجاری، نشان جغرافیایی می‌توان اشاره کرد که هر کدام از این روش‌های حفاظت، موضوع خاصی را در شامل شده و طی معاهدات جهانی، فرایند حفاظت از آن جهانی شده است.
